Ósmoklasiści nie płaczą - film.

  O mój boże, o mój boże, o mój boże... uświadamiam wam (pewnie zupełnie niepotrzebnie), że podczas pisania tej recenzji płaczę. Jestem pełna wątpliwości czy uda mi się sklecić chociaż parę poprawnych zdań.  Ostrzegam, że w tej recenzji może znaleźć się sporo spoilerów dotyczących filmu, bo nie mogłabym przekazać wam tego co chcę wam powiedzieć bez nich. Obejrzałam ten film dwa razy, i dwukrotnie płakałam od połowy filmu do samego końća . To jest pierwszy i jedyny film, nad którym rozryczałam się jak dziecko. Zdecydowałam się go obejrzeć, ponieważ słyszałam na jego temat wiele pochlebnych słów i opinię, że nie da się nie rozpłakać przy tym filmie. I zgadzam się z tym - ja skończywszy oglądanie snułam się po domu jak zjawa i wszyscy musieli mnie przytulać, co było w sumie urocze.  Serdecznie polecam obejrzenie tego cuda każdemu, dosłownie każdemu! Może jednak wytłumaczę, dlaczego to dzieło budzi we mnie takie emocje... Film ten opowiada o dwunastoletniej Akkie (Hanna Obbeek), która chodzi - jak mówi nam już sam tytuł - do ósmej klasy, i zaraz ma rozpocząć naukę w liceum. Ma wielu, bardzo miłych przyjaciół - zakochanego w niej Lawrenca - wielkiego artystę, najlepszą przyjaciółkę Elise, czy przyjaciela Brammetje. Dziewczyna ma naprawdę silny charakter, jest żywiołowa, radosna i pewna siebie. Jest uwielbiana przez wszystkich swoich rówieśników (hm, z jednym wyjątkiem - Joep! ;) ) Kocha ponad wszystko piłkę nożną i to z nią wiąże swoją przyszłość, na razie należąc do szkolnej drużyny piłkarskiej. Rani ją to, jak jeden z jej kolegów klasy twierdzi, że dziewczyny nie potrafią grać, a na pewno robią to zdecydowanie gorzej od mężczyzn. Główna bohaterka jednak zaczyna czuć się coraz gorzej... ciągłe krwotoki z nosa, zawroty i bóle głowy, siniaki... dowiaduje się, że jest chora. I to bardzo. Ma raka - białaczkę. Akki jednak nie załamuje się, zdobywając miłość całego personelu szpitalnego i jego pacjentów.Wierzy że musi pokonać chorobę i że rak to nie wyrok - w końcu ponad 80% dzieci zdrowieje! Zawsze walczy do ostatniej chwili.  Dziewczyna naprawdę ujmuje swoją pogodą ducha, zawierając znajomość z Doktorem Wąsem - który jest naprawdę sympatyczną postacią czy pielęgniarkami. Cieszy ją to, że jej klasa może ją odwiedzić i prawie każdy chciał to zrobić (znowu z jednym wyjątkiem) Według mnie czarujące było to, jak jej przyjaciele przemycili jej kota do szpitala, aby poczuła się lepiej - i bardzo zabawne było to, co stało się dalej - ta ucieczka! , kiedy tylko Elise usłyszała że Akkie za nim tęskni. Bardzo słodki był też list Akkie do jej klasy, w odpowiedzi na rysunki narysowane przez jej przyjaciół które dostała. Na samym początku leczenie przynosi upragnione skutki, dziewczyna czuję się dużo lepiej więc główna bohaterka ma szansę wrócić do szkoły i nawet pojechać na obóz. Jak to podsumował profesor Wąs "Jeden - Zero dla Ciebie. Do zobaczenia po przerwie."  No właśnie... - obóz! Mama nie chciała Akkie puścić tam bez opieki, a dziewczyna nie chciała jechać z mamą, na co jednak w  końcu przystała. Najbardziej kochane było to założenie się Akkie i Joepa który pierwszy zostanie odnaleziony pierwszy podczas zabawy w chowanego. I ten moment, w którym dziewczyna utknęła na drzewie i Joep ją znalazł i zaniósł na baranach do samego obozu! I ten moment w którym dowiedzieliśmy się dlaczego ten chłopak tak nienawidzi szpitali! O mój boże.  Yaaay. Albo to jak przyszedł ją odwiedzić, kiedy rozbolała ją głowa. To. Było. Strasznie. Urocze. I. Kochane.  Lecz na koniec tego obozu Akkie kolejny raz słabnie. Czuje się coraz gorzej i traci przytomność, co kończy się powrotem do szpitala. Jednak nic nie idzie tak jak przedtem... i profesor Wąs zgolił wąsa - ci co obejrzeli film wiedzą dlaczego. Jednak życie musi toczyć się dalej, a finał rozgrywek na który Akkie z przyjaciółmi tak długo czekała jest już tuż-tuż. Dziewczyna jest naprawdę załamana, że nie może chociaż obejrzeć rozgrywek, ponieważ jest zbyt słaba by wyjść ze szpitala. Na całe szczęście - kiedyś jej największy rywal - Joep wymyśla świetny plan - postanawia przenieść boisko pod okno dziewczyny - co odnosi upragniony skutek, bo dziewczyna ma szansę wszystko zobaczyć.  Jednak gdy ogląda grających przyjaciół, Akkie nagle słabnie... i umiera. Nie mogłam powstrzymać potoku łez cisnących mi się do oczu. Po prostu nie potrafiłam tego zrobić. Prawdopodobnie też nie chciałam. Ten film totalnie mnie oczarował i jednocześnie zupełnie zniszczył psychicznie.  Oparta na bestsellerowej powieści dla młodzieży autorstwa holenderskiego pisarza Jacques’a Vriensa to piękna, wzruszająca opowieść o dorastaniu, pierwszym uczuciu i walce z chorobą. Film naprawdę ponadczasowy, wyjątkowy i szczególny. Nie daje o sobie zapomnieć. Jest oryginalny i świetny. Naprawdę jest to wyjątkowy film i nie mogę się doczekać aż dostanę książkę w swoje łapki, bo obecnie aktywnie jej poszukuje. Nie podoba mi się ta recenzja, nie potrafię w ogóle skleić myśli. Nie powiedziałam wam pewnie połowy rzeczy, które wam chciałam przekazać.  Przepraszam was za to że ta recenzja jest taka chaotyczna i ciężko pewnie z niej cokolwiek zrozumieć... mam nadzieję że inne będą lepsze od tej. Film zdecydowanie polecam każdemu w każdym wieku! Mój wniosek jest jednak jeden, kochani - ÓSMOKLASIŚCI JEDNAK PŁACZĄ.